Rêwiyê demê rehwana xwe rawestîne 

Û kerem ke li vî warî rojekê bimîne. 

Mebêje şevê xwe bi ser de berdaye, 

Dengê stranên şahiyê jê naye! 

Warê tu lê navê xwe Kurdistan e, 

Xwediya gelekî kevnar û xwedan şan e.

Fermo tu bi xêr hatî vê stanê; 

Sibe dihêt dawiya zivistanê. 

Ma tu nabînî agirê li ser çiyan 

Dibişkifîne şevê li hinek şûnan! 

Mizgîna cejnê ye bo Kurdan: 

Neviyên kardox û Mîdiyan.

Rêwiyê demê tu zanyar û mebestpak î, 

Bêbextiyan û derewan tu nakî. 

Fermo seyr bike: gelê nemir her maye, 

Nerxê jiyanê bi xwîna xwe daye. 

Bi hezaran sal li dû pêxemberan 

Zindî ne li cîhanê Kurd û Kurdistan.

Rêwiyê demê Kurd yezdanî ye: 

Ne bi kujtinê dawî dihêt, ne bi girtinê, 

Ne jî bi derhanîn û sirgûnkirinê. 

Neyar li hember wî şaş û mat e, 

Çi dike çi nake nikare ji holê rake.

Siwaro daniştvanê vî warî sihirbaz e, 

Geh dewlemend e geh belengaz e; 

Geh nerm dibe wek hêvîr e, 

Geh hişk dibe wek kêvir e. 

Carine bêdeng e tu dibê qey razaye, 

Hew dibînî li serê çiyê wekî baz e!

Mêvano kerem ke dakeve ji rehwanê, 

Îroj bibe mêvanê Kurdistanê; 

Roj li hilatê ye Newroz li pêş e, 

Berên keç û lawan li kêş e. 

Zimanê kurdî bo wan çavkanî ye, 

Di dilan de agirê hêviyê zindî ye.

Şahînê Bekirê Soreklî