Selîm Biçûk

Demek dirêj e, min xwest jînenîgariya xwe binivîsim

Pirsgirêka mezin ew e; ji ku dest pê bikim?

Xwe binivîsim yan te?

Li xwe temaşe dikim:

Dengê min di gewriya min de diqurmiçe

Weha tî

Weha birçî

Sersem û behitî

Rekeha sînga min erdhej e

Ji ser û bin dilerizim

Vedeng, ahînek çilmisî

Li valahiyê pêl dide

Ev tirs e tirs

Leşkerên taristanê min dorpêç dikin

Û pêxwasên ji xwîna min Seremerga min dinehwirînin

Ev giyan û qedera bi 72 guleyan serjêkirî

Rabirdû û dahatûya serşoriyê ne

Rûreşiya xwe bi dawî bîne bila bibin 73 car

Li ser destên te bêm serjêkirin

Lê bizanibe dîsa ji nav vê xweliyê zîl didim

Ez sîmir im, ma tu nizanî?!

Vejîna min tovê evîna xakê ye

Erê xak

Ez mistek im jê, li ser baskên siwarekî azadiyê

Ez pêlek êş im ji goşeya welatekî dagîrkirî

Û tu vîna azadiyê mirovekî çê

Ez, tu û xak di çarenûsa êşê de bûn yek

Ez xwe binivîsim yan te?

Di evîna keçek ciwan de, min xwe didît, tu didîtî û evîn didît

Di kêliyên xweşiyê de, min xwe, tu, xweşî û şîn didît

Di giriyanek herî dijwar de, min tu, xwe û evîn didît

Di dawiyê de bûm qurbanê ramana te, xwe, êşa xwe û evîna xwe

Xwefiroşan ez avêtim bazara xwefiroşiyê

Ez li ser çi binivîsim?

Em hemî zarokên mêtingehekê ne

Ji ku dest pê bikim?

Ji evînên têkçûyî?

Ji lehengiyê yan ji çeteyên dijminê bav û kalan?

Ji ku dest davêjimê êş e

Ji te, ji min, ji biradijmin

Em bi hev re dibin bagerek li ser xwe dizîvirin

Û diçin nava dilê xwekuştinê

Û hîn deng berz dibe û ji ariya şewata xwe ji nû ve zîl didin

Ev welat xweza ye 

Xweza namire