Her kes li dû helbesta “yekemîn” e, çîroka “yekemîn” e… Kengî dest pê kir vê nexweşîya yekemînîyê?

Di nivîsan de, em Kurd pirr guh nadin xalbendîyan. Lê “sê” ji wan her li pêş in. Baneşan (!) em dixwazin dengê xwe bigihînin hinekan. Xal (.) em ji mecbûrî bi kar tînin. Sêxal (…) derdê me pirr e, ziman li me nagere, sêxal tê hewara me.

Deh sal in li ser înternetê ye, dinivîse, hîn jî nizane kumikan dayîne ser tîpan.

Ew “he”ya “hebûn”a me kengî ji hemdê xwe ket û bû qertaf û bi “bûn”ê ve zeliqî? Kî yê xwe bigihîne hewara wê?

Zarokeke biçûk dibêje, “Ez nokê zanim heta kokê!” hey lê! Tu yê çi bibêjî piştî vê gotinê?

Dema ku di civînan de hinek dibêjin, “Ez jî tev li te dibim.” lazim e em bibêjin, “Ez pirr tevlihev im, ji kerema xwe re tev li min nebe.”

A normal bûye “anormal”, lewma wextê ku tu li Amedê bi Kurdî diaxivî ji te re dibêjin tu ji kû hatîyî?

Yekî îro got, “Filankes yekî çawa ye?” Yekî din bersiv da û got, “Ma bi zimanê xwe naaxive, dê yekî çawa be.”

Di nivîsan de, çima daçeka “jî”yê pirr tê bikaranîn, ji birçîbûna me ye gelo yan ji daxwaza wekhevîya me? Em dixwazin ev jî he be, ew jî he be, a din jî he be.

Na! Mesele dema ku dibe meseleya ziman, em rastîyê ji hev re nabêjin. Pişta me kul e, lewma jî zimanê me kin e.

Yan ji hev re xweş dikin, yan jî hevdu reş dikin. Ev e pênaseya rexneya wêjeya me.

Xerabkirin rehet e, avakirin zor e. Em ji tiştên rehet hez dikin.

Di wergerê de, gerek em nebêjin kîjan pirtûk hat wergerandin, gerek em bibêjin çawa hat wergerandin?

Kurdîya wê/wî he ye, nivîsîna bi Kurdî qedexe nîn e, dîsa jî bi Tirkî dinivîse pirtûka xwe, gelo çima?

Di zimanê xelkê de pispor e, di zimanê xwe de kor e, lê dibêje qey dixtor e!

Raman ji ziman dermale dibe, ku ziman çû raman dide dû.

Di civînekê de, radibe ser pîyan û dibêje ez bi Kurdî nizanim heqê min mexwin, zimanê civînê dike Tirkî û ew heqê bîst kesan dixwe. Demokrasîya pêşketî qey ev e!

Hinek Kurd, ji zimanê xwe pirr hez dikin, lewma jî destê xwe nadin tu tiştî. Dibêjin her tişt bila wek xwe bimîne!

Gellek hunermendên me yên modern hew distrên, lewma jî hinek ji wan re dibêjin stranbêj.

Kurdên ku bi Tirkî dinivîsin hindik in, lewma jî êdî Kurdînûs dibin Tirkînûs.

Hinek Kurd kovara “Folklora Kurdan” derdixin, hinek dibêjin ev karê me bû çima ew karê me dikin!

Wextê ku fîlozefek Cizîrî şirove dike, bêhna mirov derdikeve.

Rûyê me dikene, kenê di rûyê me de, di nivîsa me de bi cî nabe.

Hinek dibêjin ziman! Ziman bi tenê perwerdehî ye, ma çi îşê wê bi şaredarî û sazîyan he ye!

Di hevokeke pirsê de, wextê ku peyva pirsê nîn e û hevok dirêj e, mirov vedigere serî û wê hevokê dîsa dîxwîne.

Di gellek pirtûkan de, ji dêvla “xêzika axaftinê”, “xêzekin” hatîye bikaranîn? Çima? Gelo ji ber ku “xêzika axaftinê” bi du “tûş”an çêdibe ev wiha bûye?

Got, yekî got yekî digot, got hema qet mebêje…

Bahoz Baran