Ez b'derdê Gelîyê Zîlan k’ewgirîm,

Ji bo gorîyên Agirî nalîyam,

Ez ji bo derdê K’oçgirî zaryam…

Derdê Çarç’irayê dilê min hingavt,

Û derdê Amûd û Qamûşlokê,

Û kula ewan zar’ên Helebçê…

Û kula giran – hevtê û sê ferman –

Fermanên li ser Şengal-Lalişê!

Ma tenê ev bûn, lê ji bilî vana?! –

Hevtê û çend ferman anîne ser me?!..

Ez k’îjan derdî îro nav bikim –

Ez k’îjan kulê bînim ber ç’avan?!

Welat seranser bû derya xwînê…

Û dîsa hatin ser Axa Pîroz –

Weke seyên har, gurên berat’ê!..

Şengala kevnar, çendik çend caran

P’akrewan bûyî, lê dîsa weke

Gula bihuştê, car din şîn bûyî!..

Û dema îro dîsa hewar e,

Û dema îro dîsa ferman e,

Hîç kes nikare, me bip’arêze,

Ger em nebin yek - nebin hêzekê –

Ji bo xatirê Dayka Nîştîman,

Ji bo xatirê p’akr’ewanên xwe,

Ji bo r’izgarîya gelê zêryayî…

Ku K’urdistan jî li r’û cîhanê

Serbest û azad bijî, gulvede!

Ku em jî weke gelên cîhanê –

Bi hemû r’engên k’urdistanî va –

Wek xelkên dine serbilind bijîn!

An – na, wê car din fermanê bidin,

Dîsa êrîşan wê bînin ser me –

Êrîşên barbar – ewên hov û har!

Û emê dîsa bêne zêrandin,

Û dîsa xwîna meyê bir’ije,

Û dîsa emê bibin p’enaber –

Hêsîr, segedan li serê r’êyan bin,

Bin p’êyê dijmin da bibine gorî –

Û winda bibin – bê wat’e û armanc!

Gelo ne bes e?! Û heya k’engê?!

Bersîva evê pirsê k’îyê bide? –

Her bi xwe emê bibine bersîv –

Bi bir’yara xwe,

Bi helwesta xwe,

Bi yekîtîya xwe

Û bi cenga xwe –

Cenga r’izgarîyê!

Tu bi bawer be, Şengala Pîroz,

Îro fermana te t’enê nine,

Ewa fermana net’ewa k’urd e!

K’urd û K’urdistan îro bûye yek,

K’urd û K’urdista r’abûye ser p’êyan,

Û r’izgarîya te wê bi xwe bîne,

Azadîya xwe jî wê bigihîne…

Û tuyê bibî ewê cîgehê,

Li k’u yekîtîya me digihîje –

Yekîtya hemûyan – ya net’ewekê,

Şengala Pîroz –

Xaka me r’engîn!...

Korda Mad (Ezîz ê Cewo)

10. 08. 2014

Sîp’an (P’ampa K’urdan)