Feratê DENGIZÎ

Tîrêja şevê an jî “Şevdank!”

Ku şev para mirov be mala mirov xera dibe. Li vî welatî şev herî zêde para jinan ketiye, ligel bêdengiya şevînî. Sebra min jî pir li jina ku dixwaze betanê şevê biçirîne tê ku Kîbar yek ji wan e. Dilekî tije evîn û hêvî lê bêqeder, ma çima jiyan ewqasî bêbexte li ser vê xakê.

Dema ku hesta “bi rihetî bê dor dihêrî” tê mirov, mirov ji mêraniyê fedî dike. Qala têkçûyîna evînê dike Kîbar bi kubarî û heta jê tê êdî ji evînê direve, lê ma ev heta kengî qeder e! Rewşa welatê bêevîn û bêqeder jî ji bîranake bi van rêzan; “hestiyên te / aaax hestiyên te / darqîtikên zarokên farqîna rengîn in”

Dixwazim pîne pîne wek tevna pînekirî birêsim aheng û hestên hin helbestên deqên dilê min; “Şînbajar” derbirina zilma li ser hestên jinê yan jî li ser jiyanê ye; ma çi heqê me heye ku em vê zilmê li ser dilekî jinê ango li ser dilê jiyanê dikin; “… … …

te hemû rengên temeziyan

û dengê tilîliyên berbûriyan

bi xwe re bir

niha bêdeng û bêreng

mîna gorreke tikûtenê, ya li serê latekî dipîdûr im”(rp. 12)

Bengînî dibare ji helbestên wê ligel hestên tenêtî û zêde hezkirinê, ma ne wisa..! Ligel gazinên li cî ku van dike bingeha afirînêriyê, afirînêreke jîr e, helbestkara me ya kubar. Serhildêriya jinê ya şanaz diherike ji van ristan;

“Sêdar

me go em ji helbestan

hêlînekê çêkin

lê me nizanibû ku

helbest darbesta hestan in(rp.16)

dîroka fedîkar

helbesteke stûxwar im di nav pelên dîrokê de

dikim û nakim rêzikeke min li ya din nayê”(rp.17)

Ev îsyana hebûneke ne li cî ye, lewra tiştek tuneye ji bonî evîn û hebûnê ango ji bona azadiyê, ew azadiya ku mirov û nexasim jî ku jinê xweşik dike. Dengê berxwedana hemdem î jidil e, vê lêdana dilê birîndar. Helbestkar e bi rastîn, Kîbara me. Kazîkura jiyanê ye. Dilekî mişt hezkirin û bengîn e, lê redeksiyon û rûpelsaziyê zêde qedrê wê negirtine, bi ya min.

Bêhêvîtî û hoviya jiyanê ku evîn û hêviya te kuştiye, te bi dilgermî herikandiye ser kaxizê, keça dildelal û berxwedêr. Fêhmkirina jiyanê ku pê re bêçaretiyê tîne, xweşewitêra di evînê de û bi pê ra hêviya hatina evînê te kesirandiye ku ji xapandina evînê re amade yî.

Carekê hatina dinyê û jiyaneke bêdil kesera mezin e di dilê helbestkara me de. Dilekî ewqasî şikestî, gelo çima? Û jibîranekirina wî..! Ewqasî qadirnenasî dibe ji bonî dilekî têrevîn a jinekê, heyirî me! Ewqasî birînên kûr ma hene! Ev çiqasî xemgînî ye! “Tenêbûna bêbext” ev çi kul û derd in… hezkirin û çima veqetîn? Fêhmkirineke dijwar e ev. Qala îxaneta li hezkirinê dike Kîbar; ev e derdekî bêderman. Binêrin; “zarezar

Tu, wek zaroktiya min a bi tenê

Tu, wek jiyana min a bêhêvî

Tu, wek dayika min kelegirî

Cil qirêj î, rih paqij î

Li ber dîware jiyanê

Bi rûniştineke stûxwar

Bi qêrîneke bêhewar

Her bi zarezar î

Her zarezar”(rp.36)

Nav: Şevdank- Helbest

Nivîskar: Kîbar Krîstîn OZBEY

Weşanxane: Ronahî-Berfanbar 2013- 58 rp.

Binivîsin, binivîsin lê, binivîsin lo… bêhêvîtî û hovîtiyê binivîsin ku li ser vê xakê, li vî welatî di aşkiyê dilan de bila evîn şî(ê)n bibe û azadî biseride, jiyan tebût bibe.